TOMASZ KARABOWICZ (ur. 1971 w Karczunku k/Lublina)
Studia na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Dyplom w pracowni prof. Zbigniewa Gostomskiego w roku 1997.

Są malarze, których twórczość umyka próbom opisu.
Tomasz Karabowicz jest takim artystą, wobec którego krytyk sztuki zastanawia się, skąd pochodzi moc w obrazach.

Karabowicz porusza się w tradycyjnym repertuarze form. Maluje głownie portrety i martwe natury. Ustawia postaci w kompozycjach przeniesionych z malarstwa caravaggionistów, rzuca na nie snop światła, z uwagą punktuje ich fizjonomię. Na tym oczywiście skojarzenia z luminizmem kończą się. Karabowicz na obrazach syntetyzuje sposób przedstawienia poszczególnych elementów i ogranicza detale do niezbędnego minimum, które ma definiować motyw. Często wybiera modeli o intrygująco niedoskonałych rysach. Poszukuje tego, co burzy harmonię przedstawienia, a przez to lekko niepokoi patrzącego.

W portrecie mężczyzny w czerwonej bluzie z samowarem w tle skupiony wzrok modela przyciąga uwagę widza. Tak jak czynili to od wieków portreciści, malarz realizujący swoją kompozycję burzy dystans między portretowanym i patrzącym. Tworzy niewidzialną więź, która łączy „tu i teraz” z ponadczasowym, z zawsze, z wiecznością. Zatrzymuje chwilę, niech ona trwa.