Andrzej Borowski to polski malarz, absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Głównym motywem w jego twórczości jest pejzaż oraz weduta. W swoich pracach koncentruje się na ukazaniu przestrzennych widoków, ciągnących się po horyzont prowansalskich pól i malowniczych umbryjskich wzgórz. Stosuje przy tym bardzo oryginalną malarską technikę, pokrywając powierzchnie obrazu delikatnymi dotknięciami pędzla i stosując szlachetną paletę barwną.

Wczesne prace Borowskiego charakteryzują się bardziej figuratywnym stylem. Niekiedy były to także akty. Później jego twórczość skupiła się na motywach zaczerpniętych z przyrody, ewoluując w stronę bardziej abstrakcyjnych form, gdzie kształty i kolory stawały się głównym nośnikiem emocji i przekazu artystycznego.

Andrzej Borowski jest również znany ze swoich instalacji, które często łączą malarstwo z trójwymiarowymi elementami jak w ostatnich realizacjach artysty podczas wystaw i rezydencji artystycznych we Włoszech.

Twórczość Borowskiego została doceniona zarówno w Polsce, jak i za granicą. Jego prace były prezentowane na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych, a także znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych.

ANDRZEJ BOROWSKI (ur. 1969) ukończył studia na Wydziale Grafiki oraz na Wydziale Malarstwa ASP w pracowni prof. Zbysława Maciejewskiego. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych, m.in.: Kolonia, Norymberga, Dusseldorf, Soolingen, Jever, Tilburg, Sandomierz, Warszawa, Frankfurt, Gandaw,, Rzeszów, Strasbourg, Mallorca, Nowy York, Bordeaux. Wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie pt. "Pejzaż w malarstwie współczesnym".

Katarzyna Napiórkowska o wczesnej twórczości Andrzeja Borowskiego:

Jak napisał pół tysiąca lat temu Giorgio Vasari w swoich "Żywotach artystów", malarze zawdzięczają Giotto Bondone tak samo wiele, jak naturze, która wciąż służy im jako model, a której najwspanialsze aspekty artyści wciąż usiłują naśladować. Andrzej Borowski należy do tych uprzywilejowanych twórców, którzy z całą świadomością sięgają do tradycji z fresków mistrza florenckiego. Oglądając dzieła wielkich toskańskich rewolucjonistów sztuki nauczył się, Borowski, pokory wobec rzeczywistości w jej najbardziej ponadczasowym aspekcie. Odniesienie do natury, obiektywne piękno i niezwykła harmonijność w obrazach Borowskiego to dziedzictwo, które artysta otrzymał od prekursorów renesansu, podobnie jak oni, setki lat wcześniej odnaleźli zapomniane wartości sztuki klasycznej. I oto wśród hałaśliwej i pełnej chaosu rzeczywistości w życiu i sztuce wyłania się to tak mocno zapisane w tradycji, lecz jakże świeże malarstwo emanujące pięknem. Złote, Giottowskie trzecie plany, ciepłe sieneńskie barwy połączone z secesyjną, dekoracyjną kreską stanowią o ciągłości w sztuce, która w niezwykły sposób wciąż na nowo, wciąż z wielką silą potrafi się odnawiać, rodzić na nowo, tak jak dzieje człowieka, w każdej epoce są historią wiecznego renesansu, odrodzenia.