TADEUSZ DOMINIK (1928-2014)
Uważany za jednego z najbardziej twórczych kontynuatorów koloryzmu polskiego, Dominik unowocześnił ten nurt i poszerzył jego formułę. Od 1965 artysta malował dynamiczne, ekspresyjne, bliskie abstrakcji kompozycje, liczne przeobrażenia barwnych ogrodów i pól.
Pochodził z ubogiej rodziny rolniczej. Mimo że nie miał możliwości rozwijania talentu artystycznego, malował do dziecka. W latach 1946-1951 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1953 w pracowni prof. Jana Cybisa. Jeszcze przed jego otrzymaniem został asystentem w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na Wydziale Grafiki. W 1956 roku był uczestnikiem Biennale w Wenecji. Był stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959). W 1961 roku uczestniczył w ważnej wystaweie 15 Polish painters w MoMA w Nowym Jorku. W 1988 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Dwukrotnie, w latach 1971-1974 i 1987-1989, był dziekanem Wydziału Malarstwa ASP. W 1990 przeszedł na emeryturę.
Został pierwszym laureatem Nagrody im. J. Cybisa.
Bezpośrednio po studiach zajmował się grafiką, a od połowy lat 50. uprawia malarstwo i tkaninę artystyczną. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Zachęcie w 1957. Zagranicą zadebiutował pokazem prac na Biennale w 1956. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych: w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, a także w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Galerii Albertina w Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie.